Gecenin bir vaktinde, başımı yastığa koyduğumda bir türkü dolanmıştı dilime.
Az önce radyodan dinlediğim bir türküydü bu..
Her dinleyişimde de, çocukluğumun yaz tatillerinden birinde yaşadığım günleri getirir nedense gözlerime..
Bir atın terkisinde, dayımın beline sarılmış halde bir köyden bir köye giderken, köyün en güzel kızı \\\'\\\'Hamuk\\\'\\\'a deli gibi aşık olan yakışıklı Ali dayımın sesinden dinlemiştim bu türküyü ilk kez..

Yüce dağ başında yanar bir ışık
Düşmüşüm derdine olmuşum aşık
Ağ buğday benizli zülfü dolaşık

Dividim kalemim yazarım
Böyle bir yavrunun derdi var bende
Yar bende oy bende
Aha ben gidiyom sen hemen ağla
Yan ağla dön ağla

Ali dayım, tam da, aşık olduğu kızın camın önünden geçerken,
>Yüce dağ başından indiremedim
Yönünü yönüme döndüremedim
Bir yarin aklını kandıramadım>bölümünü denk getirirdi hep.


Çok geçmeden dayım muradına ermişti gerçi..Düğününde ne mermiler yakmıştı sevinçten.

Bu türkünün hatırlattığı bir başka şeyde; uzun saçları,al yanaklı çilli yüzüyle çok güzel olan yengemin,tahtadan oyulmuş bir leğen içinde dayımın gömleklerini eliyle yıkarken, sanki onu sever gibi yıkamasıydı..

Aradan uzun yıllar geçti..
Daha yeni evlilerken gurbete gittiklerini...hala da,gurbette  olduklarını biliyorum.
Ben, torun sahibi oldum.Onlar da, torun çocuğunu görmüşlerdir eminim.
Görmeyeli de, uzun yıllar oldu...

Aşık dendi mi,Ali dayımı..türkü dendi mi de, bu türküyü anmam boşuna değil..

15.Şubat.2010
Gülden Işık