(Bu yazı Medeni Amcamın cenazesinden dönerken içimde

yankılananlardan oluşmuştu.)

ekrem yılmaz

 Kültürümüz adeta  ölümü sevdirmek üzerine kurulmuş gibi. Bizi öyle içten ve dıştan hazırlıyor ki, şöyle bir gözden geçirelim kendimizi, çevremizi ve edebiyatımızı:

Allah Resulü :

"Ani ölüm, mü'mine hediyedir." buyurdu.

Mevlana hazretleri düğün gecesi olarak, nitelemiş ÖLÜMÜ,

Üstad Necip Fazıl lKISAKÜREK de "güzel şey" demiş hakkında.

Ölüm güzel şey; budur perde ardından haber,

Hiç güzel olmasaydı ölür müydü PEYGAMBER.

*

Sonra sıra sıra gelenler...

Öleceğiz; müjdeler olsun, müjdeler olsun!

Ölümü de öldüren RABBE secdeler olsun!

*

Ölüm ölene bayram, bayrama sevinmek var.

Oh ne güzel bayramda tahta ata binmek var.

*

O dem ki; perdeler kalkar, perdeler iner,

Azrail'e hoş geldin diyebilmekte hüner!

*

.......

Kapımı, buyursun diye O Melek, ARALIYORUM!

*

Ölüm... O, geldi mi ne var korkacak: Korkular biter!!!

*

....

Ölüm dedikleri ölünceye dek,

Orada bulursun, biraz bekle tek!

Burada yaşamak sandığın düşü...

......

*

ÖLMEMEK, ilk ve son büyük KELİME...

Çarpıldık, ölmemek için ölüme!!!

**

Elimde ölümü öldüren silah:

Lügat kitabımda tek isim ALLAH...

*

İnsan çok arzuladığı bir şeye kavuşmak ister. Acaba insan NEYİ ister veya istiyor?

İnsan VİSALİ istemeli değil mi? Gurbetin bitmesini... Onu güzel, düğün,bayram, şerbet, müjde diye telkin eden büyüklerimize uyarak ÖLÜMÜ tebessümle KARŞILAYABİLMELİYİZ !!

 Böyle olunca:

Hazır OL ! ey YOLCU !!

Öleceğiz müjdeler olsun, müjdeler olsun!!

Ölümü de öldüren RABBE SECDELER OLSUN! 

(Şiirler : ÇİLE'den, Necip FAZIL KISAKÜREK.