Yıl 1979.  İlk görev yerim Diyarbakır Bismil. Bir kış
günü trenle Diyarbakır’a geliyorum. Aynı kompartımanda Batman’dan Diyarbakır’a
gelen bir genç var. Sohbet ediyoruz.  Pardösü
veya kaban gibi bir kışlık giysisinin olmadığı dikkatimi çekiyor ve soruyorum:
‘‘Üşümüyor musun böyle, neden bir kabanın falan yok yanında?’’ Aldığım cevap
inanılmaz: ‘‘ Batman’da pardösü, kaban gibi giysiler giymek yasak.’’ Sebebini
şöyle açıklıyor: ‘‘Altında silah taşımak kolay olduğu için yasakladılar.’’

   O yılları
yaşayanlar bilirler. Siyasi olayların hat safhaya vardığı yıllardır.
Güneydoğu’da ise çok sayıda Kürtçü örgüt vardır. Bunlardan bir tanesi de PKK
terör örgütüdür ve elemanı henüz fazla değildir.

   Genç, Batman
çevresindeki durumu şöyle özetlemektedir: ‘‘Dağlarda gençler vardır. Zaman zaman
köylere şehirlere inerler. Ağaların adamlarından yakaladıklarını dağa
kaçırırlar ve hallederler, ağaların adamları da zaman zaman gençlerden yakalar
ve hallederler.’’ İşte bunun için gençlere pardösü, kaban gibi giysiler giymek
yasaklanmıştır.

   O zaman ki durum
terör örgütleriyle toprak ağalarının mücadelesi, sol ideolojinin desteği ve komünizm
sevdasıyla feodal sisteme başkaldırıdır. Bulunduğum çevrede jandarma köy
devriyelerine üç kişi ve yaya olarak çıkmaktadır.

   Seksen ihtilalıyla
beraber bütün Kürtçü örgütler feshedilir. PKK terör örgütü ise büyümeye başlar.
Yanılmıyorsam 1986 yılı idi. Görev yerim Elazığ Baskil. Bir günlük gazetede
aynen şu ifade vardır: ‘‘ Dağdaki terörist sayısının toplamı 4500 kişidir.’’
Dikkat edilirse kamuoyunca bilinen örgüt elemanları sadece gençlerdir. Ve artık
devletin güvenlik güçleriyle çatışmalar hız kazanmıştır.

   İki binli yıllara
gelindiğinde örgütteki değişim tamamen kendini gösterir ve sivil halk örgütün
yanındadır ve desteğini artırarak devam ettirir. Artık ağasıyla, köylüsüyle,
ihtiyarıyla, genciyle, kadınıyla, çocuğuyla, belediyeleriyle, partileriyle,
vekilleriyle örgütün yanındadır. Şimdi ise bölücü Kürt ırkçılığının hangi
safhaya geldiğini görüyoruz ve izliyoruz.

   Vatanın yoğun
yaşadıkları kısmını sahiplenmişler ve denetim yapar duruma gelmişler, Ege
bölgesinde bile özerklik isteyecek kadar ileri gitmişlerdir. Yönetimin
gösterdiği basiretsizliğin yanında verdiği desteği anlatmama gerek yok,
herkesçe malum. Mankurtların ve sözde halkların kardeşliğine inananların
verdiği desteği ise söylememe gerek yok.

   Şunu da
hatırlatmadan geçemeyeceğim: Osmanlı Devletinin yıkılma sebeplerinden birisi ve
en önemlisi de ayrılıkçı milliyetçi akımlardır. Ne kadar da benzerlik
gösteriyor günümüz Türkiye’siyle. ‘‘Görünen köy kılavuz istemez’’ diye bir
atasözümüz var. Köy görünüyor, kılavuza gerek yok aslında. Ama gözümüzü bir
açabilsek. Şu derin uykudan bir uyanabilsek.

   Vatanın varlığından
ve birliğinden yana olan, Atatürk cumhuriyetinin değerini bilen, göklerde
bayrağımızın dalgalanmasını isteyen; siyasi düşünce ve inanç ayrımı gözetmeden
Türküm diyebilen herkesin bir ve beraber olma vakti gelmiş ve geçmektedir.

   Zaman iyiye işaret değildir. Kürt
bölücülüğüne ve ırkçılığına, bu da yetmiyormuş gibi adı malum gruplara da sevapmış
gibi bakanların karşısında vatanın bekası için bir ve beraber olup korkusuzca
ve dimdik durmamız gerekmektedir.

   Atı alan Üsküdar’ı
geçerken mankurtlaşmış beyinlerle kırk parçaya bölünmenin bedelinin ağır
olacağını düşünememek millet olarak kendimize vuracağımız en büyük darbedir.

   Eyyy Türk! Titre ve
kendine dön! Ve şunu iyi anla: Kirlenmiş siyaset ve siyasetçiler milli davalara
çözüm üretemez durumdadır. Siyaset umut kapısı değil, umutları köreltme ve
geçim kapısı durumundadır.

Osman Öcal