Güneş doğmadan güneşi giyindi.
Yüklendiği sandık kendinden büyük
Kayışı omzuna yara
Resim çizmiş
Eller soğuk
Mutlu yüreği yaralı
Alacakaranlıkta taze bedeni parka sattı.
Boya sandığını, taburesini
Hizmete saldı.
Sokak başında gördüm seni,
Lütfen dedim ismini.
\\Bugün kaç kişinin ayakkabısına çizdim,
Boyacı çocuk diye alın terimle resmimi\\
Ellerinde sayısız çiçek renkleri
Kalpleri renklendiriyorsun,
Yaşıtları parka oyun oynarken.
O Soğuktan titreyen minik elleriyle
Ellerini ayakkabı boya parlatan fırçasında ısıttı
Kim yaşamını elinden alan katil
Altın bakışlı,
Gözlerinden gülüş yerine
Feleğe kurşun sıkan çocuk
Cebinde dürüstlüğün hakkaniyeti
Azgın yüreklere çok büyük ders veriyorsun,
Alnından boşalan terlerle,
Ahvalini kana kana suluyorsun.
Pul pul nasırlaşmış ellerinle,
Para denizinde yüzenlere,
Mutluluk aha böyle yaşanır diyorsun.
Renk cümbüşü olmuş ellerini,
Kısa yoldan geçinenlerin vitrinine koyuyorsun.
Bu mesleği kendine yakıştıramayanlara kızıp,
Seni görenlerin beyinlerini yıka
İsmin anılır yokluk içinde
Gözlerinde hayatın acı izi
Cılız bedeni
İçi titreten haykırış
“uzat amca ayakkabını alın teri dökeyim
Ver üç kuruş başımı okşa”
Bu çocuğun gözleri oyuncak
Elleri uçurtma ister
Boyacı çocuğun
Ellerinin karası
Yüreğine yara
Azmi kırık kişilikte,
Yozlaşmış kalplere anıtını,
Miras bırakıyorum,
Çalışmaktan terlemiş alnını,
Hüznümle,
Şerefle, hürmetle öpüyorum.
küçüğüm

1998

(DEMYANLİ) İBRAHİM ÖZDEMİR