Yaşanmış hayat hikayeleri --Doğumgünde ikinci bölüm

Kendilerinden oldukça emin, mağrur ve yavaş adımlarla içeri girdiler. 70 yaşında olmasına rağmen değme gençlere taş çıkartacak dinçlikle ilerleyen adam,  karşısında yay gibi gerilmiş karısını görünce durdu. Yüzünde yaptığını hafife alan, önemsemeyen, ciddiyetsiz bir gülümsemeyle kadının gözlerini aradı. Kadın tüm güzelliğini maskeleyen öfkesini bir solukta kocasının yüzüne savurdu.

-- Sen neredesin? Bütün davetliler geldi sen yoksun. Kabahat seninle olanda...Seninle bu işe kalkanda......Öfkesini yenmesi mümkün değildi artık. Ok yaydan çıkmıştı birkez. Diline geleni sansürsüz gönderiyordu . Lugat, edebiyat çaresiz kalmıştı. Rezil olacaksa olduğu kadar olmuştu zaten.  Adam karısının tüm öfkesine karşın gayet sakin umarsızca etrafa gülümsüyor, şükrediyordu. Bir süre sonra çocuklarının ve bazı davetlilerin duruma hakim olması ile  ortam yumuşadı. Adam mafya babaları gibi omuzlarını geriye itti, başı dik bir gülümsemeyle davetlilerin arasına karıştı. O gün adamın doğum günüydü. Onca insan burada O nu kutlamak için bulunuyordu. Bu kadarcık kaçamağı kendisine bahşedilen en büyük hak olarak görmesi doğaldı. Bu da kendisine sunduğu armağan olmalıydı. Hem her şeyin sahibi kendisiydi. Bütün ömrü boyunca hep başkaları mutlu olsun diye çalışmıştı. Önce annesi, babası için sonra da karısı ve çocukları için. Kimse Onun nasıl mutlu olabileceğini sorgulamamıştı. Bu gün ilk defa kendisi için bir şey yapmış, kendi doğum gününü kendi istediği gibi kutlamıştı. Yıllar öncesindeki gibi. Çocukluğundaki gibi.... Bir an onca kalabalığın arasında kendisini yapayalnız hissetti.  Etrafındaki kahkahaları, sesleri ve müziği duymuyordu. Çocukluğunu anımsadı. 7.yaş günüydü. Evde tüm hazırlıklar yapılırken O yine kaçıp gitmişti. Kendileri çok varlıklı idi. Aynı gün çok sevdiği dertlerini paşlaştığı tek arkadaşının da doğum günüydü.  Fakir bir ailenin çocuğu olduğu için  görüşmeleri yasaklanmıştı. Hor görülüp, aşağılanmasına dayanamadığı arkadaşını evine davet edememiş, ama kaçıp O nun yanına gitmişti. Kendi evlerindeki çok katlı çikolatalı, meyveli pasta yerine arkadaşının annesinin yaptığı bisküvi pastasını tercih etmişti. Eve döndüğünde yine bu günkü gibi azarlanmış, incinmiş ama hiç etkilenmemiş gibi grurundan ödün vermeden gülümsemişti. Yıllar kendisinden pek çok şeyi koparıp almıştı. Tıpkı arkadaşını aldığı gibi. Yıllardır izini kaybetmişti. Haber alamıyordu. Şu anda O da doğum gününü kutluyor muydu acaba? Çok bilinmeyenli denklem gibi pek çok şeyi peşpeşe düşündü. Buraya gelmeden önce uğradığı dualar ederek ellerinden öpen yoksul insanların sıcaklığını hala yüreğinde hissediyordu. Mutluydu. Onlara yardım ettikçe varolma amacına ulaştığını biliyordu. Başını gökyüzüne kaldırdı. Yıldızlarla göz göze geldi. Gecenin derinliklerinden sevgiler yağıyordu üstüne. Kendisi için geldiğini düşündüğü davetlileri aradı gözleri. Sanki bahçe bomboştu. Yanaklarından süzülen iki damla yaşı kimsenin farketmediğinden emindi. Etrafındaki herkes o gecenin büyüsüne kendini kaptırmış eğlenceden, yemeden içmeden başka bir şey düşünmüyordu. . Karısı ve çocukları davetlilerle birlikte çılgınca eğleniyorlardı. Kahkahalar gecenin karanlığında yankılanıyordu. Adam rakısından bir yudum aldı. İçindeki yangını söndürmeye yetmedi buz gibi rakı..Kravatının bağını gevşetti. Gömleğinden bir iki düğme çözdü. Derin derin nefes aldı. Gökyüzüne baktı. Yıldızları kendine daha yakın hissetti. En sevdiği şarkıyı çalmaya başlamıştı orkestra. Zaman tünelinde ilerliyor gibiydi. Sesler gittikçe uzaklaşıyordu.

Şarkıyı mırıldanırken rakısından bir yudum daha aldı.“Seni uzaktan sevmek aşkların en güzeli. Alıştım yokluğuna gel desen, gel desen gelemem ki.”

Şerife Çınar-Yaşanmış hayat hikayeleri